Straatfotografie: fotograferen van menselijk gedrag
Straatfotografie is vooral het observeren en fotograferen van menselijk gedrag op openbare plekken. Onvoorspelbaar met mooie ontmoetingen! Straatfotografie is mijn passie vanaf het moment dat ik mijn eerste camera kocht. Deze eerste liefde draag ik nog altijd bij me. Fotograferen op straat doe ik vooral voor mijn persoonlijke projecten.
Maar straatfotografie kent vele varianten en is gelukkig niet in een hokje te plaatsten. Uiteindelijk bepaalt de fotograaf wat hij of zij onder straatfotografie verstaat.
Vooral de openbaarheid van de setting stelt de straatfotograaf in staat om spontane foto’s te maken van vreemden. Vaak zonder dat ze het weten. Straatfotografen hebben niet per se een sociaal doel voor ogen. Ze isoleren en leggen liever momenten vast die anders onopgemerkt zouden blijven.
Straatfotografie: zeker sociaal karakter
Maar voor mij is juist dat sociale karakter belangrijk. Als ik straatportretten maak spreek ik in veel gevallen mensen aan. Enerzijds om mezelf uit te blijven dagen. Anderzijds om een praatje met ze te maken en hun verhalen wil aanhoren.
Mijn boodschap is vooral ga met je camera op pad. Niets hoeft van tevoren geregeld te zijn, je fotografeert in JOUW stijl – op straat. Dat is alles.
Je kunt van sfeervolle architecturale hoeken en details houden. Of loopt de hele dag door de straten op zoek naar de juiste personages. Je kunt van dieren houden Maar je kunt ook een reportagefotograaf zijn die op zoek is naar de onderwerpen waarnaar je onderzoek doet. Ze helpen je het verhaal te vertellen. De straatfotografiestijl is, net als spontane, meer een techniek dan een stijl. Het gaat erom rond te lopen en te fotograferen wat zich voor je voordoet, gefotografeerd in jouw stijl. Het echte leven op straat. Het belangrijkste is dat het niet is opgezet, de stijl waarin je het fotografeert – dat is aan jou.
Straatportretten: de ultieme connectie
Een van de onderwerpen die ik graag op straat maak zijn portretten van mensen die ik op tegenkomen. In veel gevallen spreek ik de mensen eerst aan en nodig ze uit om even een paar portretfoto’s van ze te maken.
In 95% van de mensen die ik aanspreek werkt graag mee. Ik zoek dan wel altijd mensen uit die er interessant uitzien of een mooi unieke uitstraling hebben. Dit kunnen zowel jongeren alsook oudere mensen zijn.
Een van de reden dat ik mensen vooraf aanspreek is omdat je vaak mooie verhalen te horen krijgt. Daarom dat ik er soms ook voor kies om mensen aan te spreken waar de meeste mensen aan voorbij zouden lopen. Of omdat ze angst inboezemen of juist er extravagant uitzien. Die kortstondige connectie is goud waard. Als mensen merken dat je een beetje de tijd neemt voor ze, worden ze meer open. Iets dat je in de meeste gevallen terugziet in de foto’s.
99% van straatfotografie draait om falen
Een groot deel van straatfotografie draait om falen. Om eerlijk te zijn: soms heb ik aan het einde van de dag geen enkele foto die ik echt heel mooi vind, maar op andere dagen kom ik thuis met twee of meer. Dat is nou eenmaal het spel van straatfotografie.
Als ik door de straten loop, vergeet ik alles om me heen. Ik vind het vooral fijn om mensen te observeren. Of om een praatje met interessante mensen te maken en portretten van ze te maken. Als ik een goede foto maak, ben ik heel blij en was de hele dag de reis en het lopen waard.
Straatfotografie is niet beperkt tot de straat
Straatfotografie is absoluut niet beperkt tot een straat. Je kunt het eigenlijk overal doen (binnen of buiten). Binnen?! Ik hoor je roepen terwijl je je vuist naar de lucht schudt. Waarom niet? Je kunt fotograferen op het strand, op een festival, in een steegje, in een park, op een plein, in een café, in een museum of kunstgalerie, in een metrostation, op een evenement, op een brug, onder een brug. En je hebt niet eens echte mensen nodig, alleen wat bewijs van hen.
Je straatfotografie kan documentair van stijl zijn, of beeldende kunst, of abstract, of grappig, het kan fictie zijn die is ontstaan uit feiten, het kan een interpretatie zijn in plaats van een beschrijving, het kan een observatie zijn van een eigenzinnig moment dat alleen bestond voor die glorieuze, toevallige seconde dat je het zag en vastlegde…
Moeten er regels zijn?
Ja, ik ben bang dat we geen keus hebben. Zonder regels kunnen we geen definitie hebben. En zonder definitie hebben we geen genre. En zonder genre hebben we niets om te definiëren wat we doen. Dus zitten we vast in een “regels — definitie — genre”-lus! En niemand wil vast komen te zitten in een lus.
Maar regels beperken je ook. Ja, dat zijn ze – ik ben het er helemaal mee eens, daarom geloof ik dat de regels zo minimaal mogelijk moeten zijn – net genoeg om een definitie te creëren.
Voor mij zouden dit de simpele spelregels zijn voor een straatfotograaf:
- Straatfotografie moet spontaan en ongeënsceneerd zijn. Geposeerde straatportretten als uitzondering.
- Straatfotografie moet leven bevatten, of bewijs van leven. Je moet het gevoel hebben dat er zojuist iemand geweest is.
- Straatfotografie moet op de een of andere manier interessant zijn. Er moet iets in gebeuren of je op z’n minst het gevoel dat er ieder moment iets kan gebeuren.
- Bij pure straatfotografie is een doordachte compositie van ondergeschikt belang. Het gaat vooral om het juiste moment, licht en sfeer.
Welke fotoapparatuur gebruik ik?
Straatfotografie is al bijna 30 jaar mijn passie en de Fujifilm XT serie heeft mij enorm geholpen op deze reis.
De reden hiervoor is simpel: ik wilde een camera met een goed design, goede autofocus en een eenvoudige manier om de handmatige modus snel in te stellen. Daarnaast ben ik simpelweg verliefd op het retro design van Fujifilm, de hoge kwaliteit van hun lenzen en de Fujifilm beeldstijl. Fujifilm is gewoon een systeem waarop ik kan vertrouwen.
Gaandeweg deze fotografiereis nam ik foto’s met meer precisie. Mijn snapshots werden meer gecomponeerde shots. Toch concentreerde ik me niet op een specifiek genre fotografie. Mijn Fujifilm reis is ooit gestart met een X-T1. Ik vond die camera erg fijn, maar regelmatig had ik problemen met de autofocus. Dus vond ik het tijd om een nieuwe camera te kopen. Na de X-T2 (wat ook een geweldige camera was) besloot ik toch een Fuji X-T3 te kopen met de 23mm F2-lens, waar ik tot nu toe geen seconde spijt van heb gehad. Voor mijn straatportretten gebruik ik de Fujinon 56mm F1.2. Een pracht van een objectief met een heerlijk zacht bokeh.
Camera en Lenzen
Accessoires
Externe bronnen over straatfotografie
In de lijst hiernaast vind je diverse linken naar interessante bronnen over straatfotografie. Van online magazines tot inspiratie.